Τα αντιδιαβητικά φάρμακα χρησιμοποιούνται για την εξομάλυνση των επιπέδων του σακχάρου στο αίμα. Οι ανάγκες των διαβητικών διαφέρουν όσον αφορά στην επιλογή, τη δοσολογία και τη θεραπεία του φαρμάκου. Αυτό εξαρτάται από το είδος και την έκταση της ασθένειας του, την ηλικία, το βάρος του, τιςυπάρχουσες επιπλοκές και τα συνοδά νοσήματα.
Υπάρχουν διάφοροι τύποι αντιδιαβητικών δισκίων:
Διγουανίδια: Από αυτά, μόνο η μετφορμίνη έχει εγκριθεί και χρησιμοποιείται, δρώντας με διάφορους τρόπους: μειώνει την αντίσταση στην ινσουλίνη, αυξάνοντας την πρόσληψη της γλυκόζης στα κύτταρα του σώματος. Επιπλέον, η μετφορμίνη επιβραδύνει το σχηματισμό γλυκόζης στο ήπαρ (γλυκονεογένεση) και την απορρόφηση υδατάνθρακα από το έντερο. Επιπλέον, ασκεί θετική επίδραση στο μεταβολισμό των λιπιδίων
Σουλφονυλουρίες: ασκούν υπογλυκαιμική δράση τους αυξάνοντας την παραγωγή ινσουλίνης.Φυσικά αυτό είναι δυνατό μόνο εφ’όσον τα κύτταρα που παράγουν ινσουλίνη από το πάγκρεας δεν έχουν καταστραφεί ή εντελώς εξαντληθεί. Γι’ αυτό, είναι ιδιαίτερα κατάλληλες για τους τύπου 2 διαβητικούς που πρέπει να υποστηρίξουν τη δική της παραγωγή ινσουλίνης.
Υποδοχείς επαναπορρόφησης ινσουλίνης (μεγλιτινίδες): καθυστερούν την απορρόφηση της γλυκόζης από το έντερο στο αίμα, έτσι ώστε η ινσουλίνη να επεξεργαστεί καλύτερα τη γλυκόζη. Εάν αυτό το φάρμακο λαμβάνεται με τροφή, αποφεύγονται τα υψηλά επίπεδα σακχάρου στο αίμα μετά το φαγητό.
Ευαισθητοποιητές ινσουλίνης (γλιταζόνες ή θειαζολιδινεδιόνες): Αυτοί έχουν ένα εντελώς διαφορετικό μηχανισμό δράσης από ό,τι οι άλλοι αντιδιαβητικοί παράγοντες. Η απορρόφηση του σακχάρου στο περιφερικό μυ και λιπώδη ιστό δεν απαιτεί περισσότερη ινσουλίνη! Ετσι ο οργανισμός είναι πάλι ευαίσθητος στην ινσουλίνη, η αντίσταση στην ινσουλίνη μειώνεται. Αντισταθμίζουν ακριβώς τη δυσλειτουργία του διαβήτη τύπου 2.